Pseudonimy: „Olo”
Data urodzenia: 7.04.1990
Pozycja: Prawoskrzydłowy
Numer: 7
Wzrost: 178 cm
Waga: 80 kg
Ulubiony kolor: Niebieski
Ulubiona książka: „Władca Pierścieni”
Ulubiony film: „Wikingowie”
Ulubione danie: Cannelloni
Ulubiony napój: Fanta
Sportowy wzór: Ivan Cupić
Jak zaczęła się Twoja przygoda z piłką ręczną?
– Moja przygoda z piłką ręczną rozpoczęła się – tak myślę – jak u każdego z nas. W wieku 9 lub 10 lat były nabory do szkoły sportowej, pojawił się na nich trener Marek Płatek, który wypatrzył mnie w gronie „dużego” towarzystwa. Zauważył, że jestem szybki, mały i zadziorny, przez co skierował mnie do szkoły stricte o profilu piłki ręcznej. Od tego czasu toczę tę przygodę, zabawę, bo nie nazwałbym tego jeszcze karierą.
Co według Ciebie jest najpiękniejsze w tym sporcie?
– Wydaje mi się, że przede wszystkim to, że gramy na full-kontakcie, a oprócz tego jest mnóstwo rywalizacji. Ja sam bardzo lubię rywalizację, nie tylko w sporcie, ale na każdej innej płaszczyźnie życia i to chyba właśnie to mnie najbardziej urzeka w piłce ręcznej.
To sytuacja kadrowa w Gorzowie, gdzie trzech zawodników gra na prawym skrzydle, musi Ci odpowiadać…
– No tak, jest nas trzech, co wiadomo powoduje rywalizację, to buduje każdego z nas, całą trójkę i mam nadzieję, że dla każdego z nas wyjdzie to na plus.
Dlaczego akurat prawe skrzydło?
– Bo jestem niski i szybki (śmiech). I podobno dobry technicznie.
Opowiedz o specyfice gry na skrzydle…
– Gra skrzydłowego wymaga przede wszystkim dobrej techniki. Warunki fizyczne jakoś szczególnie nie pomagają, bo niewielu jest skrzydłowych, którzy są wysocy – tylko pojedyncze jednostki na światowym poziomie. Myślę, że najważniejsze, czego wymaga gra na skrzydle, jest cwaniactwo boiskowe.
A gdyby nie ta, to która?
– Myślę, że chciałbym grać na rozegraniu, bo lubię kreować grę i o niej decydować, a na skrzydle nie jest mi to do końca zawsze dane.
Grałeś w Superlidze, a teraz wróciłeś na jej zaplecze – czy to będzie swego rodzaju wyzwaniem?
– Na pewno tak. Będę musiał pozamykać usta wszystkim tym, którzy poddają w wątpliwość moje umiejętności (śmiech). Każde przejście do innej drużyny na innym poziomie rozgrywek jest wyzwaniem do zawodnika, choćby dlatego że musimy się zgrać, a gra na skrzydle mocno zależy od innych zawodników z pola.
Czy gra w piłkę ręczną to Twój główny plan na życie?
– Na tę chwilę, kiedy jestem jeszcze młody i sprawny, na pewno tak. Chciałbym, żeby piłka ręczna jak najdłużej była moim zawodem, ponieważ kocham to, co robię i chcę być w tym jak najlepszy.
A jeśli trafiłaby się kontuzja?
– Byle tylko szybko ją wyleczyć. A poważniejsza? Wtedy jest plan B.
W tym sezonie czeka Was sporo pracy, trener Molski ma konkretny plan treningowy, ale wciąż spora większość z Was robi coś poza sportem – jak jest u Ciebie?
– Na tę chwilę skupiam się tylko i wyłącznie na piłce ręcznej. W okresie przygotowawczym mamy 2 treningi dziennie i nie ma czasu na myślenie o niczym innym, niż to. W okresie startowym to prawdopodobnie będzie 1 trening dziennie, więc być może poszukam sobie jakiegoś innego zajęcia, żeby się w domu nie zanudzić.
Największe sportowe marzenie?
– Jeszcze może się uda, kto wie, daj Boże – chciałbym ponownie zagrać z Orzełkiem na piersi.
A gdyby nie piłka ręczna, to…?
– Otworzyłbym restaurację albo bar. Co prawda trudno byłoby z gotowaniem z mojej strony, ale jest to takie moje małe marzenie i gdy zakończę karierę sportową, na pewno będę dążył do tego, żeby je spełnić.
Największe niesportowe marzenie?
– Oprócz restauracji? Myślę, że po prostu być szczęśliwym.
Pierwsze, co robisz po wstaniu z łóżka, to…?
– Piję kawę.
Nałogi?
– Myślę, że jedynym moim nałogiem jest… oglądanie filmów. Wszystko, dosłownie, a przede wszystkim wojenne, thrillery i dużo seriali.
Wydarzenie, które zmieniło Twoje życie, bądź znacząco wpłynęło na Twój światopogląd?
– To ciekawe pytanie, trudno na nie odpowiedzieć. Myślę, że – tak patrząc przez pryzmat mojego życia – dużo zmieniła w moim życiu śmierć mojego dziadka. To był moment, w którym byłem na mistrzostwach Polski juniorów w Kwidzynie, dostałem informację, że zmarł mi dziadek, zresztą również Aleksander, z którym byłem bardzo zżyty. I do tej pory pamiętam rozmowę z moim tatą, który powiedział mi wtedy „Nie przejmuj się niczym, dziadek zawsze trzymał za Ciebie kciuki. Rób tak dalej, a zobaczysz, że kiedyś będziesz grał na najwyższym poziomie”.
Osoba, której najwięcej zawdzięczasz w karierze sportowej?
– Na pewno rodzina, która miała duży wpływ na rozwój mojej przygody z piłką ręczna, ale chyba przede wszystkim zawsze będę wspominał mojego trenera, Marka Płatka, który wpoił mi w głowę, że może mam warunki fizyczne jakie mam, ale mam „zadziorę”, charakter i z tego mam korzystać.
Hobby, coś poza sportem?
– Myślę, że przede wszystkim motoryzacja. Interesuję się tą dziedziną, jak chyba większość facetów (śmiech).