Jest Pan kibicem od wielu lat. Czy nadal chodzi Pan na stadion regularnie, jak przed kilkudziesięcioma laty? 

-W czasach złotych lat” Stali nie opuszczałem prawie żadnego meczu. Byłem chyba największym kibicem Edwarda Jancarza i ogromnym fanem Bogusława Nowaka. Jak to młody chłopak, podchodziłem do tego sportu z dużymi uczuciami, wyniosłem to zresztą z domu jako rodzinną tradycję. Mój młodszy brat próbował swoich sił w jeździe na motocyklu żużlowym, ja jednak wolałem oglądać to wszystko z trawy, razem z moim tatą i starszą siostrą, a później – z synami. 

Co najbardziej przyciągało Pana do tego sportu? 

-To śmieszne, ale na początku właśnie ta trawa. Albo inaczej – atmosfera pikniku, którego teraz tak nie lubicie i który często jest wyśmiewany przez młodych kibiców. To miało wielki urok – na mniej obleganych meczach można było spokojnie rozłożyć kocyk, zjeść coś. Oczywiście na ważnych spotkaniach ciężko było siedzieć i nie emocjonować się tym wszystkim, co działo się na torze, jednak ja bardzo dobrze wspominam te czasy. Pamiętam, gdy pierwszy raz zabraliśmy z tatą na żużel moją siostrę. Była o dwa lata starsza, kończyła szkołę średnią, jednak nigdy nie była fanką motoryzacji. Pewnej niedzieli prawie zmusiliśmy ją do dołączenia do nas na stadionie. Na początku trochę się opierała… 

Szybko zmieniła zdanie? 

-Weszła na stadion z naburmuszoną miną, wychodziła z niego uśmiechnięta! Była bardzo żywiołową dziewczyną, co bieg upewniała się ,”którzy to nasi”, emocjonowała się i krzyczała. Ja zawsze wolałem oglądać spotkania w spokojniejszej atmosferze, jej ta kibicowska nerwowość została przez wiele, wiele lat. Za to odnieśliśmy sukces – stała się w końcu kibicem i nareszcie miałem o czym rozmawiać z siostrą! Wpadła w to po uszy, szukała informacji, pytała o inne drużyny… W tym roku zdobyliśmy brąz, to było w 1982. Cieszyła się tak, że myśleliśmy, że zwariowała! 

Minęło sporo czasu. Czy wciąż chodzi Pan na stadion tak często? 

-Właśnie dzięki siostrze do 2005 roku pojawiałem się na stadionie dość regularnie. Zaraziłem swoją miłością swoich dwóch synów, którzy teraz mają rodziny i własne dzieci. A skoro zabierają je na Śląską, uznałem, że w pewien sposób wypełniłem swój obowiązek i powiększyłem szeregi kibiców (śmiech). Sam wolę zostać w domu i obejrzeć mecz w telewizji, leżąc na kanapie i nie denerwując się hałasem czy obraźliwymi przyśpiewkami, które słyszymy. Niestety nic nigdy nie odda uroku oglądania czarnego sportu na żywo. Wyremontowany, nowoczesny stadion jest piękny, Stal widać w mieście, mamy dużo akcji promocyjnych, klub wychodzi do ludzi… Jednak ja poczułem w pewnym momencie, że nadszedł moment, żeby kochać tę drużynę w domowym zaciszu, zamiast pchać się z młodymi na stadionie. 

Czyli nie pojawia się Pan na „Jancarzu” już w ogóle? 

-Byłem w tym roku na derbach, wybieram się też na półfinał i – mam nadzieję – finał. Synowie dbają o to, żebym się nie zasiedział na tej swojej kanapie (śmiech). I dobrze, lubię czasami powspominać sobie dawne czasy i za każdym razem zadziwiać się ogromem zmian, jakie zaszły w naszym mieście. Jedno jest pewne – Stal poszła do przodu i był to bardzo dobry krok. Pomimo upływu lat i zmieniających się nazwisk w zespole, wciąż mam go w swoim sercu.

Udostępnij